05-10-2018, 06:44
Przykro jest słyszeć, że coraz więcej osób choruję. Ja napiszę z perspektywy nie matki ale córki. Jak mi postawiono diagnozę byli przy mnie moi rodzice. Lekarz powiedział mi w szpitalnym korytarzu, że choruję na SM mam liczne zmiany. Pierwsze moje pytanie było o rokowania. Lekarz nie odpowiedział, podziękowałam z kamienną twarzą i jak tylko zniknęła mi z oczu przytuliłam się do mojej mamy i płakałam a ona nic nie mówiła tylko przytulała mnie mocno. Po około minucie. Otarłam łzy i powiedziałam, że idę odpocząć. Wyszłam ze szpitala i było mi źle. Ale uwierz mi że nic mnie tak mocno nie irytowało jak zamartwianie się moich rodziców. Jak się objawiało : czytanie, szukanie alternatyw typu szeptuchy, leki homopatyczne, usługiwanie jakbym nie mogła nic zrobić sama. Wkurzyłam się i wróciłam do siebie. Zauważyłam że moje samopoczucie jest złe nie bo jestem chora (ja się czuję dobrze) tylko dlatego że osoby które mnie kochają się martwią. Dla zdrowia psychicznego Twojej córki nie rób tragedii. Podnieś głowę wysoko i nie płacz. Jeśli tego potrzebujesz to płacz jak ona tego nie widzi. Dla dziecka nie ma nic gorszego niż twoja rozpacz. Walczcie razem i opracujcie zdrowe relacje nie oparte na współczuciu ale na zrozumieniu.